Aan de pier
in mijn herinnering ben ik damp
verhit strijk ik over zoet water
benen van zielsverwanten zwieren
aan de pier
beekforel springt tot ze de oever aanraakt
net zoals wij verlost van bestemming
varen tot een vogelkoor in meditatie
we zitten op dezelfde golflengte
die de kano in het water achterlaat
het meer vertelt onze verhalen door
aan de sprinkhanen
geen benen van zielsverwanten zwieren
aan de pier
maar onze lichamen vol overgave
aan de zon
weet je nog maanden geleden
benauwd van al ons verleden
en toekomstige verantwoordelijkheden
dus we ontsnapten naar het heden?
Geïnspireerd door Lieke Marsman – Het water aan de kade
