Op het eerste zicht                                                        een imposante voordeur en een inkomhal                      

lijkt de ruimte ergens anders                                noodzakelijk te zijn voor dit soort praktijken    

Een walhalla van tegels

altijd net geschilderde muren                                             exact één aandachttrekkende lamp  

en op elke hoek

dat groen dat een plant moet voorstellen.

                                                                   De aanwezigheid van zoveel oxide en zure stoffen 

                                                                                                 doet me naar m’n mond grijpen

                                                                                                                    m’n adem inhouden

                                                                                                                                          Nu al

Ik ben nog niet eens binnen

en kan me aan geen woord meer vasthouden                                                             Tot plots

In dit herenhuis spookt een vrouwenstem                                                 Ze opent alle deuren

Het wachten wacht zichzelf af                                                                   en ik kan niet anders 

dan alle lege stoeltjes tellen.                                                                                       

Rook  

Grote grijze tanden en de wereld                                        die aan je voeten lijkt te liggen                                                                                                                             

Wanneer de persoon voor mij eindelijk 

geroepen wordt door de vrouwenstem 

begin ik aan de mode en interieur blaadjes 

Ze liggen overal                                                                             en komen nergens vandaan

Ik neem er één mee als souvenir

Een doorleefd gezicht 

net een schilderij                                                                               een replica van van Gogh

Hij mist een                                                                                                                         tand

en als dat

zou kunnen gebeuren

had ik ook kunnen wachten op sneeuw,

dikke witte vlokken uit de lucht gegrepen,

in mijn mond gestopt

en nooit meer gaatjes

Er zit nog tandpasta tussen de kieren van mijn lippen                  

Zolang ik mijn mond gesloten houdt drijf ik niet verder af

naar de waterpomp naast de deur                                                                             Mijn beurt

Ik voel de lak op mijn tanden harder worden

het ijzerdraadje aan de binnenkant spant zich aan

mijn hoektanden vormen klauwen 

en mijn tong lijkt op een drijvende spons

Mijn tanden spelen verstoppertje                                                                           Ik ben bang 

Bang dat ik mijn mond niet meer open ga krijgen. 

Binnen

en ik herinner

hoe ik vroeger lachte, 

rug gevouwen tegen de zachte, blauwe leuning

(lijnen die vroeger iets zachter straalde,

je tanden eeuwig flossen voor het kuiltje in zijn ogen) 

terwijl mijn hoektanden worden open gelepeld

een woord mijn eerste kies stilletjes ingeslikt

geruisloos spoel ik

opengevallen watten

weg.

(elke verloren tand liet een droge plek achter)

het gesprek dat afloopt

het is dat kraanwater

Het snoert onze lippen

buiten ben ik niet meer bang

en voor ik het wist

kleven mijn mondhoeken aan de spiegel in ons huis

Mijn splinternieuwe gebit bewonderend 

Lach ik mijn tanden bloot