Hee Muis, yes we zijn weer veilig thuis. Lief dat je het vraagt. Zanzibar was amazing, echt een aanrader. Zie je snel bij paps en mams? X
Laura fietste snel van werk naar huis. Het was wederom een saaie, tergend trage dag geweest, en ze keek al vanaf vanochtend uit naar het pakket wat die avond zou worden bezorgd: een grote bestelling pruiken, haarverf en nepwimpers van haar favoriete webshop. Bij thuiskomst gooide ze haar tas in de hoek en plofte neer op de rand van haar bed. Ze pakte haar telefoon, eigenlijk met de intentie om eten te bestellen, maar in plaats daarvan viel haar oog op het bericht van Nikki. Ze klikte het scherm van haar telefoon uit en daarna direct weer aan, staarde naar de woorden op het scherm, klikte Whatsapp weg en opende Instagram. Op de automatische piloot tikte haar vingers de eerste letters van Nikki’s gebruikersnaam in. De zoekbalk, die de opdracht gewend was, deed de rest van het werk. Laura scrolde door de foto´s van haar zus. Haar lange bruine benen die het scherm vulden. Af en toe een foto met Bart die haar hals zoende en haar dicht tegen zich aan trok, de weelderige blonde lokken die om hun gezichten heen dansten als een gouden lijst rondom een kunstwerk. En natuurlijk was daar het pronkstuk: de foto waarop Nikki en Bart hand in hand van een steen de zee in sprongen. Laura vroeg zich af wie die foto genomen had. Pas toen haar maag begon te grommen, realiseerde ze zich hoe lang ze al aan het scrollen was.
De blonde pruik die Laura had besteld bleek nagenoeg perfect. Vol bewondering hield ze het haar met één hand omhoog, terwijl ze ondertussen het laatste korstje van haar pizza in haar mond propte. De pruik was adembenemend glanzend en goudkleurig. Ze dacht eraan misschien nog een pony te knippen, om het kapsel een iets zachtere en jeugdigere uitstraling te geven. De rode pruik wilde ze tot een korte bob omtoveren, en de goedkope synthetische pruik zou ze in verschillende kleuren verven. Laura pakte haar andere telefoon uit haar tas. Het rokje en de blouse die ze afgelopen maand had afgerond, werkten erg goed als een soort uniform, zeker als ze het met een stropdasje combineerde. Ze positioneerde de blonde pruik op haar hoofd, plakte haar nieuwe nepwimpers op en nam met de zelfontspanner een paar foto’s. Voor ze naar bed ging, bewerkte ze de best gelukte foto met een paar apps en borg het eindresultaat zorgvuldig op in een mapje op haar tablet. In haar bed las ze nog één keer het berichtje van Nikki. Hee lieve Muis…
De bijnaam Muis was blijven plakken. Laura wist wel waarom. In groep 3 was ze als muis verkleed geweest naar de grote verkleedwedstrijd op school. Ze was toen al gek op verkleden, ze had het altijd heerlijk gevonden om in de huid van een ander te kruipen. Van die dag herinnerde ze zich vooral de diadeem met de grote grijze vilten oren en de jurk met de staart die haar moeder voor haar had gemaakt. Nikki, zelf verkleed als Britney Spears, had gezegd dat niemand zich als dier zou verkleden. En zeker niet als een muis. Maar Laura had niet geluisterd. Op school bleken de klassen inderdaad gevuld met superhelden, popsterren, prinsessen en cowboys. Een meisje was verkleed als Catwoman, en siste de hele ochtend tegen Laura dat ze haar op zou eten. Ze was huilend naar groep acht gelopen om het tegen Nikki te zeggen. Die had haar vluchtig gesust en gezegd dat Catwoman zoiets nooit zou doen. Daarna hadden de meisjes van groep acht Nikki giechelend weggetrokken om te zeggen dat Kevin verkering met haar wilde. Nikki keek niet meer op of om: haar taak als grote zus was voltooid, ze had genoeg getroost. Laura had zich daarna tot de pauze op de wc verstopt, en de tijd gedood door aan haar lange vilten staart te frunniken.
Om onduidelijke redenen was ze zich daarna steeds meer met een muis gaan vereenzelvigen. Dat was tegen wil en dank. Ze stopte met groeien toen ze 1 meter 53 was, en haar postuur bleef knokig en kinderlijk. Haar vroeger hoogblonde haar veranderde langzaam maar zeker in een modderig soort grijsblond. Maar het ergste vond Laura haar tanden. Toen ze haar melkgebit voor grotemensentanden verruilde, bleek dat haar frêle kaak niet voorbereid was op adolescentie. Haar gloednieuwe kiezen duwden haar voortanden met geweld naar voren. Vele jaren beugelen konden niet voorkomen dat haar lach puntig en scherp was, als de snijtanden van een knaagdier. In de brugklas besloot Laura om nooit meer voluit te lachen zonder haar hand voor haar mond te houden.
Haar familie was haar door de jaren heen liefkozend Muis blijven noemen. Niet vanwege haar tanden, had haar moeder haar op het hart gedrukt – ‘want ze had toch een prachtig gebit?’ – maar omdat ze zo’n lief klein snoetje had. Ook nu ze een volwassen op zichzelf wonende vrouw was, ze kon er zelf nauwelijks aan wennen, bleef ze in de ogen van haar ouders en zus een muis. Verlegen, schuchtere Muis. Muis de studiebol. Het kleine meisje Muis. Vooral van Nikki kon ze die bijnaam niet altijd goed hebben. Het was misschien anders geweest als haar zus eenzelfde treurige transformatie was ondergaan. Maar Nikki had daarentegen altijd iets onmisbaar gloeiends over zich gehad. Ze was een prachtig kind geweest, en leek vanaf de middelbare school elke dag stralender en magnetischer te worden. Laura besloot in die tijd stilzwijgend dat het onmogelijk was om haar zus bij te benen, laat staan om uit haar schaduw te stappen. Ze had zich gefocust op haar studie, vastbesloten om dan maar de slimme dochter te worden. Ze excelleerde op de middelbare school, vond vrienden in de wereld van videogames, anime en cosplay, en studeerde daarna cum laude af in informatica en Engels.
Nikki zei soms op beschuldigende toon dat Laura overvloedig vaak op Engels overstapte in gesprekken om interessant te doen, maar zo zag Laura het niet. Ze had het gevoel dat ze zich in het Engels beter uit kon drukken, en ze voelde zich meer zichzelf als ze Engels sprak. Ze had penvriendinnen in Stockholm, Kyoto en São Paulo waar ze in het Engels contact mee onderhield, en waar ze eens per jaar een grote Comic Con of ander cosplay-evenement mee bezocht. Naast het verkleden schreef ze graag fanfictie over haar favoriete fictieve personages, en om extra lezers te krijgen was ze die verhalen in het Engels gaan schrijven. Ook haar baan was volledig Engelstalig. Ze had geleerd om de houterige harde klanken van het Nederlands uit haar Engels te filteren, en kreeg van vreemden vaak de vraag of ze Brits was, wat ze als een compliment opvatte.
Het was begonnen met een dergelijke vraag. Laura had in een dip gezeten. Ze had in fases het gevoel dat ze altijd aan het wachten was tot het moment dat haar leven echt zou beginnen, en soms werd ze overspoeld door een verstijvende angst dat het misschien al wel begonnen was zonder dat zij ervan wist. Om zichzelf uit de sleur te trekken, had ze haar haar die week in een impuls koperrood geverfd. Op een netwerkborrel was ze plotseling benaderd door een knappe, roodharige man. Een collega van het dochterbedrijf, kennelijk, die haar vroeg of ze toevallig Iers of Schots bloed had. Tot Laura’s eigen verbazing had ze ja geantwoord. En zoals ze al hoopte had het enthousiasme bij de man losgemaakt. Hij vroeg haar de oren van het lijf over uit welke streek haar familie kwam, en Laura kwam tot de ontdekking hoe eenvoudig het was om een verhaal te verzinnen. Sterker nog, het vertellen van een fictief Schots familieverhaal ging haar gemakkelijker af dan een gesprek over haar echte leven. Toen hij haar naam vroeg, stelde ze zich voor als Olivia. En toen hij haar de volgende ochtend vroeg of ze al plannen had voor het weekend, was ze rond blijven hangen. Ze wist dat hij na het weekend terug naar Glasgow zou vliegen, en dat leek haar de perfecte manier om een einde aan haar avontuur te breien zonder iets te hoeven uitleggen. Nadat ze hem had uitgezwaaid op Schiphol, had ze nooit meer op zijn berichten gereageerd.
Maar toen de Schot terug naar huis was, ontdekte Laura dat ze eigenlijk nog geen zin had om Olivia in de kast op te bergen. Ze voelde zich mysterieus en bijzonder met haar rode lokken, en begon haar nieuwe uiterlijk aan te vullen met kunstmatig aangebrachte sproetjes. Ze kocht een geruit rokje en bijpassend kort topje, en bewerkte de foto’s zo dat haar heupen en billen een stuk voller leken dan haar middel. Voor haar gezicht had ze inmiddels een vaste routine op haar bewerkingsapps: amandelvormige ogen, glinsterende jukbeenderen, haar altijd gesloten lippen maakte ze vol en rond. Olivia Macleod bleek een hit op datingapps, en zo was er plotseling een nieuwe hobby geboren die veel weg had van een bevredigende combinatie tussen cosplay en fanfictie. Het was heerlijk om zelf de hoofdrol te spelen in haar verhalen en fantasieën, om een driedimensionale huid te creëren die haar perfect paste. Het gaf haar zoveel plezier dat haar fantasie zich bleef uitbreiden. Naast Olivia ontstonden Kimmy, Christina en Zuzu. Kimmy was Amerikaans, luid en extravagant, Christina een verlegen maar beeldschone boekenwurm die aan Oxford studeerde en Zuzu een alternatieve kunstenares die regelmatig van kapsel wisselde. En nu ze haar nieuwe blonde pruik binnen had, kon ze eindelijk beginnen met het vormgeven van haar nieuwste personage. Ze twijfelde nog tussen twee namen: Pippi of Dolly. Dit personage zou de ultieme mannenfantasie worden, had ze besloten. Schattig, energiek, spontaan, een beetje quirky. Eigenzinnig en poëtisch, een meisje dat op bewonderenswaardige wijze altijd de positieve en magische elementen van het leven kon blijven zien. Op Etsy had ze een extravagante roze bril gevonden, die ze direct had besteld. Het zou de perfecte accessoire zijn voor haar volgende fotoshoot. Er zou geen man zijn die de overduidelijk symbolische knipoog naar haar personage zou begrijpen. Dat maakte het des te leuker.
Nikki had Laura’s nieuwe rode haar aanstellerig gevonden. Haar ouders waren hun oudste dochter bijgevallen. Puur natuur was altijd mooier, was hun oordeel. Als je de genenloterij hebt gewonnen wel ja, had Laura willen zeggen. Maar in plaats daarvan had ze haar schouders opgehaald. Haar moeder interpreteerde de beweging verkeerd. Ze had een arm om haar heen geslagen en gezegd dat het rood gelukkig vanzelf weer uit zou groeien. Maar ze kon tussendoor altijd naar de kapper om het ongedaan te maken, zei Nikki. Ze kon nog wel een adresje aanraden. ‘Doe dat maar,’ had haar vader troostend gezegd. ‘Dan ben je zo weer de oude Muis.’
Laura werd die ochtend wakker van de zon in haar kamer. Een straal licht viel op de lege pizzadoos, die besmeurd was met vetvlekken. Slaperig pakte Laura haar telefoon. Ze had een gemiste oproep van Nikki. Dat was ongewoon. Haar vinger zweefde boven het groene telefoontje. Maar Nikki had ook de tijd genomen om op haar appjes te reageren, bedacht ze zich. Nikki reageerde eigenlijk altijd alleen als het haar uitkwam. Laura schoof haar telefoon onder haar kussen, pakte haar tweede telefoon, en scrolde door de vele berichtjes die ze binnenkreeg via diverse apps. Het werd een drukke zaterdag voor Kimmy, Olivia en Christina.