LAWINES RAZEN AFLEVERING 18: MIJN VADER

LAWINES RAZEN – een podcast waarin klassieke Nederlandstalige kinderboeken opnieuw gelezen en besproken worden met schrijvers van nu.

Aflevering 18: Mijn vader – Toon Tellegen (1994)

Luister hier:

Gasten: Enne Koens & Simon van der Geest

^{_{Enne Koens (1974) is opgeleid als acteur, ze schreef veel theater geschreven hebt en kreeg daar Hollandse Nieuwe Theaterschrijfprijs voor. Ze debuteerde in 2007 voor volwassenen, en in 2011 voor jongeren, met de jeugdroman Vogel. In 2013 kwam daar het eerste kinderboek bij, Sammy en opa, die meteen heel erg opviel, en andere bekende titels zijn Die zomer met Jente, Vanaf hier kun je de hele wereld zien en vooral Ik ben Vincent en ik ben niet bang, waarvoor ze genomineerd werd voor zowel de grootste Duitse als de grootste Italiaanse kinderboekprijs. Gek genoeg kreeg ze er in Nederland niks voor, maar dat werd weer goed gemaakt door bijna al haar andere kinderboeken, waarvoor ze twee keer een Vlag en Wimpel kreeg en één keer de Bronzen Griffel. En ze kreeg nog een grote aanmoedigingsprijs: het Charlotte Köhler Stipendium.}}

^{_{Simon van der Geest (1978) deed een opleiding tot theaterdocent in Arnhem en daarna de theaterschrijfopleiding in Utrecht. Hij schreef diverse theatervoorstellingen, zoals, in 2023, de voorstellingen Woeste stilte en Reynaert de V. Maar in 2009 debuteerde hij met zijn eerste kinderboek, Geel gras. Met zijn tweede, Dissus, een verhaal in gedichten, won hij de Gouden Griffel en dat herhaalde hij met zijn derde boek Spinder gewoon nog eens. In 2015 schreef hij het kinderboekenweekgeschenk, Per ongelukt, hij kreeg een Vlag en Wimpel en de Prijs van de Vlaamse kinder- en Jeugdjury voor Spijkerzwijgen, en in 2020 was er nog een Zilveren Griffel, namelijk voor Het werkstuk. Zijn laatste boek is het eerste deel van een tweeluik, Hart van staal, een spannend verhaal dat zich in de nabije toekomst afspeelt als sommige ouders vervangen worden door een robotversie.}}

_{^{Toon Tellegen (1941) werd in Den Briel geboren, waar hij tot aan het begin van zijn middelbare schooltijd woonde. Daarna verhuisde het gezin naar Voorburg, waar Tellegen in aanraking kwam met literatuur en poëzie. Hij ging in Utrecht geneeskunde studeren en na een verblijf van drie jaar in Kenia werd hij huisarts in Amsterdam. Daarnaast schreef hij gedichten, voor volwassenen, wat resulteerde in zijn debuutbundel uit 1980, De zin van een liguster. In 1984 verscheen zijn eerste kinderboek bij uitgeverij Querido, Er ging geen dag voorbij, negenenveertig verhalen over de eekhoorn en andere dieren, het begin van een dierenuniversum waar alle dieren even groot zijn, waar de eekhoorn en de mier zo min of meer de meest voorkomende dragers van de verhalen zijn, verhalen die kort zijn, meestal één of anderhalve bladzijde, en die vaak een vonk hebben in een taalvraag, een bepaalde formulering, een talige gedachte, in elk geval: de verhalen zijn niet specifiek gedreven door plot. Er is een grote liefde bij lezend Nederland voor Toons universum, ook al omdat de verhalen niet specifiek voor kinderen of volwassenen zijn, maar eigenlijk voor iedereen. Van zijn verzamelbundel Misschien wisten zij alles verschenen talloze drukken, en voor de afzonderlijke delen kreeg Tellegen twee gouden en drie zilveren griffels, en er waren ook nog twee Woutertje Pieterseprijzen, één Gouden Uil, de Theo Thijssenprijs en de Constantijn Huygens Prijs voor zijn hele oeuvre. Er waren nog Zilveren Griffels voor twee andere kinderboeken, namelijk voor Jannes en voor Teunis. Mijn vader, het boek dat wij lezen, kreeg gek genoeg geen enkele prijs. Dat is een boek uit 1994, met tekeningen van de Duitse illustratrice Rotraut Susanne Berner, uitgegeven door Querido, met 42 korte verhalen waarin een jongetje, Jozef, met ontzag over zijn vader praat.}}

• De montage van Lawines razen is in handen van Ignace Schoot.
• We bedanken de erven An Rutgers van der Loeff en uitgeverij Ploegsma voor het mogen gebruiken van de naam Lawines razen.
• De muziek: Capering (Blue Dot Sessions).
• Het logo werd gemaakt door Floor de Goede.