Het kwam eigenlijk alleen maar omdat het winkelpand op de hoek te huur was en hij het beeld van zijn eigen koffiebar maar niet uit zijn hoofd kreeg. ’s Ochtends, op weg naar college kon hij de neiging niet onderdrukken om van zijn fiets af te stappen en met zijn hoofd tegen het raam gedrukt de ruimte te bekijken. Op één van die ochtenden botste hij zo ongeveer tegen de eigenaar van het pand op.
Zijn vader vond dat hij zijn studie economie in ieder geval moest proberen af te maken, zijn moeder vond dat hij zijn hart moest volgen.
Het houtwerk van de zaak liet hij donkergroen schilderen, dat had hij eigenlijk al gelijk in zijn hoofd zitten toen hij het te huur-bordje zag staan. De koffiebonen kwamen van een anarchistisch vrouwencollectief, de veganistische cakes bakte hij zelf. Dat waren de dingen die later benoemd werden in de recensies.
Ergens had hij de stille hoop dat, omdat zijn koffiebar in een diverse buurt stond, het als een soort huiskamer zou fungeren. Dat de oude garde, de stratenmakers en thuisverzorgers met hun Amsterdamse accenten, de migrantenfamilies en import Amsterdammers elkaar daar zouden ontmoeten. Maar natuurlijk bedient hij voornamelijk die laatste groep.
Elizabeth, de bovenbuurvrouw, is één van zijn favoriete klanten. Een gepensioneerde astrologe die gelijk door had dat hij een kreeft was, maar dat er ook iets vurigs in hem schuilde. Was het misschien een mars in Leeuw? Of zijn maan in schorpioen? En trouwens, kreeften konden ondanks hun gevoelige karakter ook behoorlijk kardinaal zijn.
Toen hij zijn geboortetijden bij zijn moeder had opgevraagd, tekende Elizabeth zijn hele radix voor hem uit, terwijl hij espresso’s en cappuccino’s met havermelk serveerde. Af en toe bleef er een nieuwsgierige Gen Z’er met een naveltrui of neuspiercing staan. Bas lachte het allemaal een beetje weg, hij kwam uit een nuchter gezin: dood was dood, aura’s bestonden niet en horoscopen werden gewoon bedacht door redacteuren van de Libelle.
Het was meer dat het enthousiasme van Elizabeth hem aansprak, de haast moederlijke interesse als ze zijn hand op zijn arm legde en vroeg of hij een beetje goed had geslapen vannacht, of hij niet te hard werkte zo in het eerste jaar. De sterrenbeelden hoorden er nou eenmaal bij. Dus toen ze voorspelde dat hij binnenkort een relatie zou krijgen haalde hij zijn schouders op, hoewel ze hem doordringend aan bleef kijken.
Maar toen kwam er op een ochtend opeens een meisje met lang donker haar en een lichte tred de zaak binnengelopen. Ze was net verhuisd en zat verlegen om een kort praatje, maar ze moest ook opschieten, want om elf uur moest ze in de studio zijn.
Hij dacht dat alle dansers alleen maar met elkaar gingen. Bovendien: hij kon haar niet bieden wat al die andere dansers wel hadden: een sixpack, gespierde armen die haar makkelijk konden liften.
Aan de andere kant: ballerina’s moesten natuurlijk ook koffie drinken, het zag er ook niet naar uit dat ze een espressomachine in huis had, want ze kwam bijna elke dag. Of misschien had ze gewoon behoefte aan een beetje gezelschap. ‘Dit is mijn enige uitje,’ zei ze op een ochtend.
Een paar dagen later drukte ze hem een vrijkaartje in zijn handen. Ze danste de hoofdrol in Giselle. ‘Het is in de avond, dan werk je niet toch?’ vroeg ze. Eigenlijk had hij nou net op die datum het personeel uitgenodigd om bij hem te komen eten. Het was al twee maanden geleden besloten, maar natuurlijk ging hij.
Hij had geen idee wat de dresscode was. Een nette blouse en een pantalon leek hem de meest veilige optie. Pas toen hij in de foyer van het theater stond bedacht hij zich dat hij hier nog nooit eerder was geweest. Of misschien toch een keer op de bassischool, er stond hem iets bij met een voorstelling over een Vos, een interactief gedeelte waarbij ze een dansje moesten instuderen, iets waar hij met tegenzin aan had deelgenomen.
Maar dit was anders. Dit was Lyanna op het toneel, het meisje dat elke ochtend koffie bij hem kwam drinken. Hij kon zich niet voorstellen dat hij nu naar dezelfde persoon aan het kijken was. Het was bijna buitenaards wat ze daar aan het doen was. Hoe kon ze zo lang op een spitz blijven staan? Hoe kon ze zoveel pirouettes draaien?
Hij kreeg een droog gevoel in zijn keel, moeite met slikken. Woorden als ‘onvermoeibaar’ en ‘indrukwekkend’ kwamen er opeens hortend en stotend uit toen hij haar naderhand ontmoette in de foyer. Ze pakte zijn hand en stelde hem aan iedereen voor. Namen en gezichten die hij direct weer vergat.
Ze nodigde hem uit om wat mee te gaan drinken met de rest van het dansgezelschap, natuurlijk wilde hij dat. ‘Ze heeft het al weken over je,’ zei één van haar vriendinnen toen Lyanna even naar de wc was.
Lyanna stond altijd met stramme spieren op, ze had pijn zodra hij wakker werd. Hij kon zich maar moeilijk voorstellen hoe ze zich dag in dag uit liet afbeulen in de studio. In de week voor de première kon ze ongelofelijk kribbig zijn, maar dan was er de voorstelling waar ze over het podium leek te vliegen, fans die voor haar in de rij stonden.
In zijn twijfelaar leerde ze hem woordjes Georgisch, hield haar gezicht keurig in de plooi als hij er niets van bakte, totdat ze het echt niet langer hield. Ze maakten plannen om samen naar Corfu te gaan, als het seizoen straks was afgelopen wilde ze niets liever dan op een stretcher liggen en naar het geluid van de zee luisteren.
Maar toen hij op een ochtend een prachtig hotel aan de kust had gevonden leek ze amper te reageren. Ze zocht naar een trainingsboek die ze kwijt was, zo in het ochtendlicht waren haar wallen opeens duidelijk zichtbaar.
‘Zal ik het hotel dan maar later boeken?’ vroeg hij.
‘Ik moet ervandoor,’ ze gaf hem een haastige kus op zijn wang.
Het leek hem een goed idee om haar een keer op te halen na de repetities, ook op dinsdag waren er nog genoeg cafés die tot laat open waren. Maar ze had geen zin, het was weer eens helemaal niet goed gegaan.
‘Jij denkt altijd dat alles vanzelf gaat,’ had ze gezegd.
Eigenlijk was ze al voor haar verdwijning steeds kleiner geworden, elke toenadering, elk berichtje dat hij naar haar stuurde had een averechts effect. Hij went aan de krantenkoppen, aan de fans en journalisten die hem benaderen op Instagram of zelfs het lef hebben om zijn koffiebar binnen te komen lopen met vragen.
De ochtendzon valt de zaak in, hij haalt een doekje over de bar. Elizabeth komt zoals elke ochtend de zaak binnengelopen. Hij steekt zijn hand naar haar op, maakt zonder het nog te hoeven vragen een cappuccino voor haar. Haar gezicht staat anders als ze aan de bar gaat zitten.
‘Wat is er?’ vraagt hij.
‘Ik heb de radix van Lyanna bestudeerd,’ zegt ze. ‘Ze komt tussen 6 maart en 4 april terug naar huis.’