Liefste Georges*,
Het recht om te verdwijnen
is een luxe
die in mijn gezicht ontplofte
toen ik bij jou aan je deur stond
in Vézelay
Dat de film die ik hier aan het maken ben
ook over jou gaat
getuigt (hopelijk) van mijn realisatie,
dat ik
zal kiezen voor wortels
die leeg genoeg zijn,
om ook niet in de aanleg van mijn eigen tuin
door te blijven koloniseren
in de vorm van
botanische plantkundigheid,
en het hebberige dat idyllische denkbeelden
zo schaamteloos cultiveren
Het luxe van de ‘nee’
is een antwoord op de
bemoeizucht van mijn moeder
die zelf niet kon ijken
waarom ze zelf zo vaak flauwviel
van het woordje ‘afbakening’
als de locus van vrees.
Schaalgrootte is voor ons, embryo’s,
niet voor niets
de blinde vlek
waar we als eerste intuimelen.
*Georges Bataille (1897-1962) was een Franse schrijver die zich veel bezighield met de christelijke mystiek, en zich later vanwege ziekte terugtrok uit Parijs om in Vézelay te gaan wonen, onderaan de straat bij de basiliek Sainte-Marie-Madeleine, waardoor het dorp altijd een belangrijk bedevaartsoord is gebleven. Mijn interesse in hem is vooral ingegeven door Bibi’s persoonlijke lezing, die gericht is op de kwetsbare posities die hij vaak opnieuw opzocht en thematiseerde. Cruciaal hierin is zijn keus om als een van de eerste auteurs Theresia van Ávila’s verscholen auteurschap te erkennen. Hij identificeerde zich blijkbaar ook met haar in hoe secuur ze ondanks de kerkelijke onderdrukking haar eigen stem vond, en zo zichzelf keer op keer redde.