Pieter Kranenborg (1994) werd geboren in Amsterdam en groeide op in Uithoorn. Op zijn zeventiende won hij de derde prijs in een voorronde van Write…
Ik hoop altijd dat iemand me op een avontuur meeneemt. Niet een plotseling avontuur van ‘ik sta voor je deur en ik hoop maar dat je niets had gepland, want we gaan vandaag naar de Efteling’, maar het soort avontuur dat Ingmar niet één maar twee keer tegenkomt. Persoonlijk vind ik het altijd fijn om samen met de hoofdpersoon te ontdekken wat er zo bijzonder is aan deze nieuwe wereld.
Dit boek valt precies in dat straatje. Een heerlijk meanderend verhaal dat niet meteen duidelijk maakt waar het heen gaat, maar waar je, passend genoeg, steeds verder in gezogen wordt. Met kleine hints die groter en groter worden tot je ze niet meer kunt negeren en die je vervolgens helemaal opslokken.
Bij gebrek aan mensen die levensveranderende avonturen aanbieden, kun je op zijn minst een tijdje verloren raken in dit boek.
Dromen hebben een volstrekt eigen logica, die het lastig maakt ze de volgende morgen in een samenhangend verhaal te vatten. Waterland heeft qua vorm wel iets weg van die droomlogica. Dat strookt ook met de plot, die sterk draait om meervoudige realiteiten en alternatieve tijdlijnen.
De vier delen waaruit de roman opgebouwd is, voelen aan als afzonderlijke episodes. Personages die in het ene deel centraal staan, verdwijnen later buiten beeld en nieuwe komen ervoor in de plaats. De camera zwenkt opzij en opeens zijn ze weg – maar het verhaal gaat door.
De continu verschuivende focus maakte wel dat mijn aandacht soms verslapte. Het navertellen van een droom is immers vaak interessanter voor de verteller zelf dan voor de toehoorder. Dat neemt niet weg dat hier een unieke, fascinerende vertelvorm gekozen is, die ervoor zorgt dat dit verhaal me waarschijnlijk lang bij gaat blijven. Die zeldzame droom die je je wél herinnert.
De route die Pieter Kranenborg in het begin van Waterland omschrijft, straalt rust uit. De rit door de kalme polders tussen Monnickendam en Amsterdam was voor mij erg herkenbaar: niet alleen heb ik familie in de buurt van die route, maar ook de ritjes richting ouderlijk huis bestaan uit dezelfde trage landschappen.
Het boek zelf vervolgt een weg waar ik me af en toe moest vasthouden aan de handgrepen. Uiteindelijk levert loslaten een prettigere leeservaring op. Ik vond vooral de dialogen erg sterk. Het plot beviel iets minder, maar ik vond het desalniettemin een goed en interessant boek.