De bladeren knipperen de auto’s een zee en in je buik zit een ballon / je ligt als een bloedneus onder de zon

Zelfs cellen hebben een intrinsiek gevoel van boven en onder en links en rechts
was ik maar een bacterie met een doel maar ik lig huisloos in een plastic zakje dit park
is te zacht alles afgesteld en aangepast niemand lijkt het moeras horen borrelen

lang en onstuimig geen kant om op te gaan

ik kan alleen maar op het gras liggen alsof het een dakpan is
thuis voelen is een mosplant tussen je tenen voelen het zachte groen
een kruidlaag doorkruisen en rusten tussen het takkenbos

ik doopte me in een extensie van jou, lief moeras,
ik weet dat je daar onderhuids tussen het droog gezogen parkveld ligt
en wacht tot wij onszelf langzaam naar je toe dromen.