puinwaaier

Lena Claessen

Mevrouw Poes

David Alberti

Bergvrouw, zonnekind

Jolien Cerpentier

Schurft en soa's

Martijn van Bruggen

gevelwaarde

Aaron Pierens

Deze tijdlijn is een hoepel waar ik in spring als ik het koud heb

Isa van Rooy

boven ijle aardatmosfeer gonzen



ozonlaag wandbedekking



vibrerende kriebellijn



met scheurtjes waar koolstof



naar de kosmos lekt over een&nbsp;



spoorlijn waar uit een laagje olie 



schimmelhoedjes groeien



de zwerk onder de raamrand&nbsp;



ligt uitgepeld in de rioolblauwe lucht&nbsp;



en wind schuurt tegen een sponning mijn huid



is zandpapier voor de wind



ze blijft week in mijn armen liggen







springen is alleen maar gooien



met een bottenstelsel



wat overblijft een



3D geanimeerd model en de artificiële smaak



van een uitgestorven bananensoort



verdeeld over witgeverfde schaduwen



rondom het bedframe ligt mijn nek



rondom het zachte ijzer



en likt de zonnekorrels van de raamkozijnen



er lekt melk uit de kraan







en het enige wat overblijft een



bos namaaktulpen, verkalkt kraantje,



doucheputje dichtgelijmd



afbrokkeling vestigt zich



opnieuw en opnieuw in het beton



en de leemgrond die in eigen&nbsp;



rijrichtingen de snelweg



in grove vakjes verdeeld 







en ik loop over asfalt de plat-



geperste kiezelstrook



naar de bermgrenzen in de nerven&nbsp;



van mijn kaplaarzen schrijf ik mezelf



tussen de modder in de hoop



koploze langpootlarven ervan te weerhouden



 &#8211; terwijl ze opgekruld onder het gazon rusten &#8211;



vaatbundels van onberegend lentegras doorbijten en zo 



lege lichamen de aarde inblazen







deze versnippering van lichamen is het begin van



een lange ontbinding; kleine dood voorspelt



een boszoom naar bebouwing die in



wegdekken snijdt met witgeverfde



autobedden ze bootsen liggend



rechtlijnig onkruid na en mijn handen



diepen disteltoppen uit de scheuren



de ouderdomsverschijnselen als gekloofde huid



ze kronkelen als ijzeren wenteltrap



uit het asfaltplafond zonder weerstand gutst



Bitumenolie tussen grijze kloven



die mondhoeken opentrekkend



het bedwingbare uitspreekt



van een zuchtende halfklinker







mijn vingers druipen van de plak van



vaal geworden parkeerplekverf die ademt tegen



de bosrand en grijze oevers laten geen 



zuurstofverbindingen toe mijn patella ligt in tweeën



verdeeld tussen de gesnoeide en gekapte kant en hoe ver ik ook 



met mijn benen naar brede luchtstromen probeer te reiken



mijn inkt doet de wormen pijn.


<div class="wp-block-image is-style-rounded">
<figure class="aligncenter size-large is-resized"><img loading="lazy" decoding="async" width="1152" height="2048" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=1152%2C2048&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-6025" style="width:705px;height:auto" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?w=1152&amp;ssl=1 1152w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=169%2C300&amp;ssl=1 169w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=576%2C1024&amp;ssl=1 576w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=768%2C1365&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=864%2C1536&amp;ssl=1 864w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /></figure></div>


Illustratie: Carmen Brouwer

boven ijle aardatmosfeer gonzen ozonlaag wandbedekking vibrerende kriebellijn met scheurtjes waar koolstof naar de kosmos lekt over een&nbsp; spoorlijn waar uit een laagje olie  schimmelhoedjes...

Voor de Bevrijding van Palestina 

Nisrine Mbarki zei&nbsp;



“op dit moment vindt er een genocide plaats



ik schrijf omdat ik getuige ben van deze gebeurtenis



ik schrijf om te overleven”







ik zeg



we laten ons niet langer beduimelen&nbsp;



door de nagalm van deze instituten in de vorm



van bouwwerken met scheurdiepe afbrokkelingen



we voelden knetterende zuilen die ons als wenteltrappen



van gifsumak omsluiten om ons heen krullen&nbsp;



onze handen laten zinderen en we krabben



ons door de spijlen: die controle de totale destructie



van de bel van haat die schietgaten en tapijten&nbsp;



van mensen maakt 







onze harten zijn bevlekt en ons razen&nbsp;



lijkt door halvemaanvormige kleppen te donderen en&nbsp;



de bommen drone-aanvallen kogels&nbsp;



blijven regenen in Gaza ik geloof in een cirkel



die altijd terugveert de tentenkampen&nbsp;



van studenten kleine bibliotheken danslessen&nbsp;



medische units hun voeten wortel-



trekkend in betongrond we blijven



groeien zoveel mensenhanden die



rotspennen in grasvelden schuiven







het scanderen wat zich pleinvullend



echoot we laten de vlaggen en



onze leuzen van karton afgolven&nbsp;



en rijzen hoeveel TW1000 druppels



bij protesten brandende hoornvliezen&nbsp;



achterlaten hoeveel rubberstokken&nbsp;



onze gezichten opensplijten&nbsp;



hoeveel bulldozers we klauwen deze bel kapot



met onze uitgeklapte paraplu’s de barricades&nbsp;



stromen van plein naar plein hoe een plastic een houten  



wandbespanning voor een groep politie-&nbsp;



agenten vormen deze systemen zijn&nbsp;



wrikbaar 







en we sturen een schokgolf door continenten



die naschudt en we boycotten en benen



door steden in rijen trekken met ellebogen&nbsp;



in elkaar gehaakt maken onszelf en elkaar wind-



en waterdicht en we blijven maar groeien tot we&nbsp;



boven de huisdaken 







en de zon had ons kunnen schilderen



de herhalende nagalm van een koor



en de straten bollen op tot scheefgegroeide



huizen kennismaken met waterwegen een



doorwaadbare zee van kloppende borsten







onze harten zijn bevlekt en met razende tril



lijkt het door halvemaanvormige kleppen te donderen en&nbsp;



de bommen tanks witte fosfor-gassen drone-aanvallen kogels&nbsp;



blijven regenen in Gaza ik geloof in een cirkel



die altijd terugveert ik geloof in een cirkel die altijd meedeint&nbsp;



ik geloof in een cirkel die altijd blijft terugveren ik geloof in het loswrikken



van spijkers van onverschillige bloedcellen&nbsp;



die zich hebben vastgenageld in onze aortalanen



ik geloof in onze schone onbeduimelde vingers druipend van het zeepzop



van de geknapte bel ik geloof in onze getuigenis aan de zon&nbsp;



ik geloof in een koor een doorwaadbare zee van borstkassen naar de zon&nbsp;



ik geloof in een koor een doorwaadbare zee van borstkassen naar de zon.&nbsp;

Nisrine Mbarki zei&nbsp; “op dit moment vindt er een genocide plaats ik schrijf omdat ik getuige ben van deze gebeurtenis ik schrijf om te overleven”...

Als ik van cel naar insect vervorm voel ik:



een kandelaar is een boom in wolfskleding&nbsp;



en de was drupt als kroost van een zonnecel







was alles maar koraalkleurig&nbsp;



of is het futiel om te vragen



hoe ik kan worden klaargestoomd&nbsp;



om mijn huisplant te vragen



of mijn geheimen strafbaar worden verklaard



als ik hun bladeren enkel bemest en het venster



van mijn stille aorta open laat staan er zijn geen



geheimen in een hard halsschild en ik wil zo wijd&nbsp;



worden dat ik verbrijzel; ik buk en bol



tot ik rugloos als een bowlingbal



volgegeten met hormonen,&nbsp;



mijn pezen dikvloeibaar,



mijn exoskelet afweer







dan, mijn moeder kijkt me aan als een sprei op een veldbed&nbsp;



en ik was een wangblad dat zich warmde aan het ijsblokje&nbsp;



dat er vanaf glijdt en haar ogen lijken niet langer het begin



van verdorde aarde de belofte van een pre-zaadje ik hoopte



dat ze me bij de haren zou pakken maar ze draaide



alleen maar mee met de zon omdat de leeggeroofde maan



haar koud liet we bleven van dorstig naar tevreden gaan&nbsp;



tot het ronde lichaam stilstond alsof ze op iemand wachtte 







ik opende mijn kaken en nodigde maan in me



uit rondom mijn mond sidderde een smoorpansteel&nbsp;



ons keukenkastje liet zeeschuim als olie stromen doorlaatbare



gaten werden van bakvet dik lieten het zout sissen&nbsp;



mist is de stoommachine die ik tussen mijn tandvlees sticht&nbsp;



we kookten booreilanden zandheuvels walviskarkassen&nbsp;



petflesjes en onderwaterstofwolken







de glimmende lijfwacht werd knapperig als een rups&nbsp;



en viel tussen onze opengesperde tanden&nbsp;



tot we onherkenbare satellieten werden&nbsp;



zonder verteringsstelsel skelet geheimen



het water onze romp







de maan is een insect is een schimmel in de kleding van een insect



verbrokkelde wolken landden op de golven&nbsp;



mycelium trekt zenuwuiteinden mee over het schuim



en mijn wimpers zwemmen laagloos mee







onze



wagenwijde



(opengeslagen)



nagloei.

Als ik van cel naar insect vervorm voel ik: een kandelaar is een boom in wolfskleding&nbsp; en de was drupt als kroost van een zonnecel...

mijn wezen heeft een update ondergaan



dit bed is een operatietheater; kijk en zie&nbsp;



mijn bloedbaanranden op de CGI-video gespreid liggen



als een pre-knop zonder schakelaar



mycelium in een plantenpot&nbsp;



alles staat altijd alleen



maar aan en opengevouwen&nbsp;



mijn aders die als geknipte paprika’s&nbsp;



het rode water laten stromen, dik en stroperig als PFAS



een erytrocyt gevuld met zuurstof en twijfel



over of wat permeabel stroomt een pan



of eyeliner is







en mijn lichaam is een ballonfiguur



een nylonlap maar dan dikker en de windstoot tijgt&nbsp;



aan de huid eromheen, opent die met een kartelschaar



een poging tot vacuüm met opbollende randjes



mijn romp strekt zich uit tot het raam een spiegel wordt;&nbsp;



de zon hakt hout, ik kneed mezelf; vonkenvanger

mijn wezen heeft een update ondergaan dit bed is een operatietheater; kijk en zie&nbsp; mijn bloedbaanranden op de CGI-video gespreid liggen als een pre-knop zonder...

Mijn moeder heupwiegde op de gospel waar mijn opa opera op zong: Mahalia 



Jackson en we zongen alleen als er ruimte was voor overgave, als we stampend



elkaar verrot scheldend in het verdorde gaslicht 



onder de oranje fleecedeken sliepen en onze ogen op de plafondlamp rustten



een halo van de bovenkant van een discobal verlichtte de kamer als een klooster&nbsp;



en ik herinner me alleen nog haar wimpers



hoeveel soorten erop geplakt als pastalagen haar ogen de ovenschaal&nbsp;



het verschil onverenigbaar tussen stofwolkjes



als ze knipperde



of door vermoeidheid aangestuurde manie&nbsp;







alleen de laatste troposfeer was nog zichtbaar en een achtergelaten haartje



op haar rode kieuwlamellen een zwenkend bootje.



en de kamer kolkte als een middelgrote gravitron



een kom waarin we ronddoolden als zalmen in RAS



ideale temperatuur, recyclebaar water&nbsp;



onze huismuren omhuld met caroteen



lieten onze wangen samentrekken in de vlucht



van het hoofdlicht verwisselen kleur in



voor beweging om omtrek te verbreden



rekken onze lichamen zich uit tot viskooi







we verlangden naar onze Sargossazee; een vochtige opslagruimte&nbsp;







maar onze god was een dwaalvos, het vlekloze bord&nbsp;



en de deuren voelden magisch&nbsp;



omdat ze altijd open leken te staan&nbsp;



een tochtvlucht liet de wegstuivende



auto rillen en de door luchtlagen gevoerde geur



van mijn moeders haar, stug en zoutig&nbsp;



ontbrak&nbsp;







ik verlangde ernaar land-based



kustlijnen te kweken waar ik kon uitgroeien



van 100.000 tot wel 250.000 ton







maar mijn bovenste hoofd bleef een glazen vaashouder&nbsp;



en als ik een deksel had



zou ik hem dichtlijmen met bijenwas&nbsp;



dat traag tot stilstand komt op de cementvloer



en me bedekt tot ik een postzegel word.

Mijn moeder heupwiegde op de gospel waar mijn opa opera op zong: Mahalia Jackson en we zongen alleen als er ruimte was voor overgave, als...

We willen allemaal wel eens een haring zijn

een enigma levensdelen onopgeslagen onvindbaar



kort verschijnen als een boomtopspikkel op een tracker en weer



volladen door-



zwemmen.







In Noord-Denemarken is er een livestream van Mortens achtertuin



hij geeft snacks aan de dieren die het beekje passeren



vossen dassen marters komen voor het wisselend



geworpen voer dat afwachtend



in de rondingen van het stuwlandschap ligt 







een groep buurtbewoners herkent hun passen heeft hen namen geschonken



en Janette schrijft op 20 april om 19:34:&nbsp;



Sorry, I read the chat and think it was Twister, not Babyface.&nbsp;



ze houden online bij wat niet valt op te slaan



hun reacties verdwijnen elke twaalf uur van Youtube maar worden&nbsp;



bijgehouden in een klein Excelbestand:&nbsp;



Fox, still finds some snacks during brief visit; Deer enters



Hare, having a little hop around; Badgers, grooming in the rain



wat relevant is ligt aan wat meetbaar is&nbsp;



voedsel voetstappen vachtdikte



en niet&nbsp;



de manier waarop de dassen hun kopjes opwerpen zoekend naar patrijsvogels en een vos om 



mee te stoeien of hoe eekhoorns aan elkaar snuffelen met opengesperde kaakbotjes tanden 



zuiver gelikt buik gevuld met kroost of kattenvoer met wit oplichtende UV-ogen 



hoe het water opspringt tegen hun pootharen en het dringt in een straalvin van 



haringhuid hoe Babyface het kopje onder een tak schuift&nbsp;



als een OV-chipkaart in een dun laagje polshuid hoe



vuurvliegjes het beeld doorkruisen hun lichamen als stuntvliegers&nbsp;



in de wind krassen hoe ze de wildcamera op een haar na omzeilen hoe



gekromde takbruggen omvouwen worden door marterlichamen.







Ik kijk naar het beekje voel mijn cochlea het geluid van klotsend water 



opzuigen hoe de witte mot diens siddering over de gladde stenen tilt



even zijn we allebei kleine geliefdes van hetzelfde beekje;



of ik participant of voyeur ben



het maaisel over de molshopen&nbsp;



die zich in de bedding van het water



hebben geritst en het klikken van de regen&nbsp;



op het dak van de camera blijft



vergelijkbaar; verenigbaar.

een enigma levensdelen onopgeslagen onvindbaar kort verschijnen als een boomtopspikkel op een tracker en weer volladen door- zwemmen. In Noord-Denemarken is er een livestream van...

Octopoda

Mijn lichaam is week en lang



de ruimte tussen de bodem&nbsp;



en mijn tentakel



zo klein als een gloeikousje&nbsp;



het omstrengelt mij



mijn drie harten kloppen blauw&nbsp;



langzaam vormt&nbsp;



in mijn slijmhuid rodopsine om tot koraal



het verschil tussen verwelkomen en worden;&nbsp;



verwaarloosbaar&nbsp;







een nachtrimpel golft&nbsp;



op de zeespiegel die me



met een zachte stuw onder het wateroppervlak&nbsp;



duwt



het behuizen van elke zee behalve



de visloze zeekooi



mijn kraakbeen verhardt als ik



bellen inzuig en mezelf iedere keer weer



bevrijd



met grote schelpen van schaaldieren



in mijn vangarm voor een&nbsp;rond



omlijnd beschermingsfort of



een gebrek aan blikkerende vlammen



op de met mangaanknollen bedekte oceaanvloer&nbsp;







van een voorouderslak tot zijdezachte&nbsp;



op zeeschildpadden rijdende&nbsp;



door rotsen zwierende wezens



dromen we door ons water&nbsp;



naar elkaar toe



tot onze eitjes los&nbsp;



als lichtstipjes&nbsp;



door het zoutwater zweven







en de maan is onze zuignap



met haar duimen in mijn flanken



trekt ze zich naar mijn tentakelneuronen toe&nbsp;



in een flits: interne verweving



en we zeggen gedag.

Mijn lichaam is week en lang de ruimte tussen de bodem&nbsp; en mijn tentakel zo klein als een gloeikousje&nbsp; het omstrengelt mij mijn drie harten...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Lena Claessen
Aaron Pierens
Isa van Rooy

Deze tijdlijn is een hoepel waar ik in spring als ik het koud heb

Archief

Voor de Bevrijding van Palestina

III

II

I

We willen allemaal wel eens een haring zijn

Octopoda

Andere talenten

David Alberti

Jolien Cerpentier

Martijn van Bruggen

Menu

Social

Contact

Credits