Af en toe vertaal ik een gedicht van Emily Dickinson. Hier laat ik een paar van die vertalingen lezen, samen met wat notities. Deze keer een vertaling van ‘Where Roses would not dare to go’.
*
Elke lijn van de Amerikaanse schilder Cy Twombly hield het midden tussen verfstreek en iets dat meer weghad van handschrift. Het werk doet soms denken aan de kantlijnen van een verveelde tiener op school.
Omgekeerd lijken de lijnen die Dickinson als interpunctie gebruikt soms meer op beeldende kunst. Haar manuscripten staan vol strepen die je moeilijk begrijpt, maar makkelijk ervaart.
Tegen het einde van zijn leven schilderde Twombly reeksen gigantische rozen. Hij werkte in verdund acryl, de bloemen druipen van de doeken af. Hij schreef-schilderde dichtregels langs de randen, ook een strofe van Dickinson. Daardoor denk ik bij de rozen die ik in haar gedichten tegenkom nu ook steeds aan die van hem.
Welk Hart zou durven op te gaan
Naar waar geen Roos zich waagt,
Dus zend ik naar de Vijand eerst
Mijn Rode Spieders uit —