Wildvlees

Leonie Moreels

Geen tijd voor spelletjes (5)

Rahab Ahmed

Zeeschuim - 3

Ella Meyvisch

nummer

Aaron Pierens

waar het eigenlijk op neerkomt: opnieuw de aanblik van het donkere glas waarachter een zwerm zwaluwen een slaapplek vindt, dan een oor tegen de verwarmingsbuis om de temperatuur van dit huis te bepalen &#8212; noemen we het ditmaal lichaam of kamer waar nu donkerblauwe veren op groeien alsof het te lang heeft geregend en de kleur langzaam van kleur is veranderd? we weten niet welk volgend dier hier naar binnen tuimelt, of het kruipt



of vliegt en of het uitmaakt. onze huid geeft genoeg licht om ons als lamp tot een lege muur te richten, een begin



te maken. we bootsen met onze handen de schaduwsoorten na: boer, huis, oever



rots als dwaalgast, gier en nacht zolang we ze zo noemen.

waar het eigenlijk op neerkomt: opnieuw de aanblikvan het donkere glas waarachter een zwerm zwaluwen een slaapplek vindt, dan een oor tegen de verwarmingsbuisom de...

zwaluw

dwaallicht

onze fietsen trekken ons de brug over de maat is terug gedanst, jassen uit de kluisjes&nbsp;



gehaald en we hebben ons afgevraagd of we moe zijn of hoe valt anders te verklaren dat er nauwelijks beweging



in deze nacht zit? we hangen als gestreken overhemden&nbsp; over onze sturen, vegen loom de laatste kreukels



uit de kortste omweg naar huis. er moet linksaf geslagen worden en een hand uitgestoken maar alle richtingen 



botsen we per ongeluk tegenop in de gangen van het feest en zijn we even snel weer vergeten. een dwaallicht hangt als een waaier in de lucht, roept de wind tot halt ter voorbereiding op het punt waarop we stilvallen – 



er komt een punt en dat punt is nu

onze fietsen trekken ons de brug overde maat is terug gedanst, jassen uit de kluisjes&nbsp; gehaald en we hebben ons afgevraagd of we moe zijnof...

wildrooster

het is de laatste winter en we weten niet&nbsp; hoe iets voor het laatst bekeken moet worden



sluipwegen slaan we als mantels over elkaars schouders alles wat klein gehouden is krimpt verder onder ons zicht tot het haast een verloren voorwerp wordt



een wildrooster breekt een grens tussen dit landschap  en de luwte waarin we willen wonen, maar er is nauwelijks iets om nog voor te schuilen



vraag waarom we telkens de droogte opzoeken&nbsp; en we zullen een luifel van onze handen maken, twijfelen&nbsp; waar regen vandaan komt



er staat een plastic stoel in iemands voortuin die tevens&nbsp; een achtertuin blijkt te zijn en zo klontert het hele dorp&nbsp;aan elkaar vast is ieder huis een pak basterdsuiker&nbsp;dat te lang op de bovenste plank van de voorraadkast staat



er groeien en gloeien luchtwortels als glasvezellijnen onder de stoep, gonzend onder onze voeten &#8212; welk gezin sloeg hier routineus het dansen over en hoe werden de armen daarbij bewogen?



we vangen de geur van modder in beugelpotten knippen het lantaarnlicht uit de lucht, bouwen werelden met deze wereld, straten met deze straten

het is de laatste winter en we weten niet&nbsp;hoe iets voor het laatst bekeken moet worden sluipwegen slaan we als mantels over elkaars schoudersalles wat...

duinlichaam (dag drie)

tot voor kort vreesde je dat er nooit meer blauw of iets als blauw zou komen&nbsp;



het zeegezicht laat zich gewillig onderlopen&nbsp; vloed breekt door of minstens bijna



kluitjes mensen kijken vanaf hun eigen eiland&nbsp; de zee durft al met ogen open onder water



je hebt vijf jaar niet meer gezwommen&nbsp; weet nog naadloos het verschil tussen golf en slag



hoe het een uit het autoraam op de snelweg en het ander je handen nu naar de zon opheft&nbsp;



het drogen versnelt hoe snel zoiets kan gaan



ergens tussen dit zand rest er nog een vraag de exacte plek ben je vergeten



<figure class="wp-block-image size-large"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="1024" height="912" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dagd-rie-2.jpg?resize=1024%2C912&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-6358" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dagd-rie-2.jpg?resize=1024%2C912&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dagd-rie-2.jpg?resize=300%2C267&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dagd-rie-2.jpg?resize=768%2C684&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dagd-rie-2.jpg?resize=1536%2C1368&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dagd-rie-2.jpg?w=2048&amp;ssl=1 2048w" sizes="auto, (max-width: 1000px) 100vw, 1000px" /><figcaption class="wp-element-caption">duinlichaam (dag drie) © – Lena Claessen</figcaption></figure>

tot voor kort vreesde je dat er nooit meerblauw of iets als blauw zou komen&nbsp; het zeegezicht laat zich gewillig onderlopen&nbsp;vloed breekt door of minstens...

duinlichaam (dag twee)

vlak voor je geboorte waaide het trekvogelpad overdwars



vandaag verandert het landschap&nbsp; om de drie kilometer van gedaante&nbsp;



(het is getimed en klopt ook afgerond)



voordat je eraan gewend raakt wordt het zand een sjabloon voor je voeten



alsof je van water bent je bent niet van water



gestaag kruipt het steeds verder je benen in&nbsp; eerst je kuiten nu ook je schenen en knieën



je houdt jezelf ondersteboven  probeert dit duin uit je lichaam te schudden



als je een hand vasthoudt ben je tijdelijk ook onderdeel van het hele lijf



maar dat weet je nog niet 



<figure class="wp-block-image size-large"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="1024" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-ywee.jpg?resize=1024%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-6339" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-ywee.jpg?resize=1024%2C1024&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-ywee.jpg?resize=300%2C300&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-ywee.jpg?resize=150%2C150&amp;ssl=1 150w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-ywee.jpg?resize=768%2C768&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-ywee.jpg?resize=1536%2C1536&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-ywee.jpg?w=1662&amp;ssl=1 1662w" sizes="auto, (max-width: 1000px) 100vw, 1000px" /><figcaption class="wp-element-caption">duinlichaam (dag twee) © – Lena Claessen</figcaption></figure>

vlak voor je geboorte waaide hettrekvogelpad overdwars vandaag verandert het landschap&nbsp;om de drie kilometer van gedaante&nbsp; (het is getimed en klopt ook afgerond) voordat je...

duinlichaam (dag een)

je moeder leerde je dat in wezen alles een schelp kan zijn&nbsp;



kokkels op het plafond van de tweede klas opstuivend zand tegen de ramen



broekzakken vol mosselen het strand nog in je handen 



lang durfde je niet naar het treintoilet omdat je bang was dat je de zee doorspoelde



nu ligt je hoofd tegen een vreemde schouder om iets te horen ruisen



<figure class="wp-block-image size-large"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="1024" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-een-1024x1024.jpg?resize=1024%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-6336" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-een.jpg?resize=1024%2C1024&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-een.jpg?resize=300%2C300&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-een.jpg?resize=150%2C150&amp;ssl=1 150w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-een.jpg?resize=768%2C768&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-een.jpg?resize=1536%2C1536&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/08/dag-een.jpg?w=2048&amp;ssl=1 2048w" sizes="auto, (max-width: 1000px) 100vw, 1000px" /><figcaption class="wp-element-caption">duinlichaam (dag een) © – Lena Claessen</figcaption></figure>

je moeder leerde je dat in wezenalles een schelp kan zijn&nbsp; kokkels op het plafond van de tweede klasopstuivend zand tegen de ramen broekzakken vol...

wie er goed terecht is gekomen

in het eerste gepubliceerde fotoboek van joan van der keuken (1938-2001) &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; later veranderde hij zijn naam naar johan met een h worden zijn klasgenoten uit amsterdam-zuid onsterfelijk verklaard



op twee foto’s wordt er bier of wijn gedronken op acht foto’s roken ze een sigaret of pijp



maar ze luisterden naar pianoconcerten op 78 toeren maar ze schreven in steenkolenduits een opera over napoleon maar ze spraken elkaar aan in het dialect van frits van egters &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; bleek na ophef vanuit de hervormde kerk&nbsp;



de redactie van nrc vroeg zich af hoe het met de mensen was die al zestig jaar zeventien zijn toch bijzonder vind je niet



zo is giel janse geen junk maar hoogleraar experimentele cardiologie in tegenstelling tot zijn kleinkinderen kijkt hij graag naar grutto’s&nbsp; &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; &nbsp;tot de dag waarop hij niet meer kan fietsen



zo is lucette bletz-wezelaar van de trap gedonderd alles deed pijn en ze droomt niet meer legt alleen nog briefjes onder een beeldje &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; &nbsp;met de naam voor wie het beeldje is bestemd&nbsp;



zo is petra laseur gedoemd om honderdtwintig te worden maar&nbsp; haar brein is geklapt na de dood van martin veltman (1928-1995)&nbsp; &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; het is onbeschrijfbaar



bij het bushok aan de andere kant van het station komt zo nu en dan de connexxion buurtbus nummer 438 richting enkhuizen kweekwal een groep jongeren probeert onderdeel van hun tussenjas te worden&nbsp; te beginnen met hun kin en daarna de wangen vol acne op twee foto’s roken ze een e-liquid watermelon vape op acht foto’s spelen ze clash of clans&nbsp;



maar ze luisteren naar macklemore op hun airpods pro 2e generatie maar ze typen en verwijderen appjes aan de meisjes uit de klas maar ze slaan elkaar op de rug na de uitvaart van de grootvader&nbsp; &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; van hun moeders kant die met dat rode huis



ze willen niet gevonden worden hier niet dood gevonden worden ze zijn zeventien en treuzelen de zomer tegemoet



voor mees



<figure class="wp-block-image size-large"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="1024" height="683" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-2.jpeg?resize=1024%2C683&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-6284" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-2-scaled.jpeg?resize=1024%2C683&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-2-scaled.jpeg?resize=300%2C200&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-2-scaled.jpeg?resize=768%2C512&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-2-scaled.jpeg?resize=1536%2C1024&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-2-scaled.jpeg?resize=2048%2C1365&amp;ssl=1 2048w" sizes="auto, (max-width: 1000px) 100vw, 1000px" /><figcaption class="wp-element-caption">wie er goed terecht is gekomen © – Mees Claessen</figcaption></figure>

in het eerste gepubliceerde fotoboek van joan van der keuken (1938-2001)&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; later veranderde hij zijn naam naar johan met een hworden zijn klasgenoten uit amsterdam-zuid...

Contrapost

Alles vanaf hier bekeken. De linker stoel, derde van rechts. Wankele poot. Het grote raam waar met een beamer een landschap op wordt geprojecteerd. Koeien volgen twee-aan-twee de instructies van de regisseur: graas, graas nu langzamer. De tijdelijke mal waarin een kleuter een vierkant met een driehoek vergelijkt en concludeert dat het twee dezelfde vormen zijn. De hoek ten opzichte van de deur ten opzichte van het kniegewricht dat net te ver doorbuigt; een contrapost van scoubidou verkleedt zich in smetteloos wit, knikt in tegengestelde richting. Niemand komt je nog bekend voor. Hoogstens als een kort fragment: gemiste laatste trein, losse veter bij een stoplicht. Vanaf hier bekeken trekt elke kruimel zich uit proportie; alles wat krom is wordt krom gelaten.

Alles vanaf hier bekeken. De linker stoel, derde van rechts. Wankele poot. Het grote raamwaar met een beamer een landschap op wordtgeprojecteerd. Koeien volgen twee-aan-tweede...

Handformaat

Het moet zorgvuldig gebeuren. Zoals een nat stuk zeep zich een weg uit je handen wringt, zoekt een houten guts naar de inkepingen die nog ontbreken aan je vingers, de groef die zich onbebloed aan de slaap onttrekt. Zelfs het zwaarste object uit het heelal kan worden gedragen. In elk zwart gat past een jonge koolmees en ook de massa van neutronensterren verdwijnt op den duur in tandendoosjes, borstzakken, wanden aan archiefkasten. Onder welke omstandigheden kan dit een uitzondering zijn, aan welke voorwaarden moeten rimpels voldoen om als nest te dienen? Flinters linoleum vallen geluidloos door het dak. De zwaartekracht drukt zijn wang tegen de kieren als een kind tegen een druipend raam. Diffuus licht breekt zich los, een massieve bol rolt van je buik naar het bed naar de grond. Er valt iets. Je wordt wakker. Het is al vroeg.



<figure class="wp-block-image size-large"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="1024" height="772" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-1.jpeg?resize=1024%2C772&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-6234" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-1.jpeg?resize=1024%2C772&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-1.jpeg?resize=300%2C226&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-1.jpeg?resize=768%2C579&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-1.jpeg?resize=1536%2C1158&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/07/image00001-1.jpeg?resize=2048%2C1544&amp;ssl=1 2048w" sizes="auto, (max-width: 1000px) 100vw, 1000px" /><figcaption class="wp-element-caption">Handformaat © – Lena Claessen</figcaption></figure>

Het moet zorgvuldig gebeuren. Zoals een nat stuk zeep zich een weguit je handen wringt, zoekt een houten gutsnaar de inkepingen die nog ontbreken aan...

Ik ben gebleven

Naar &#8216;Ik ben gegaan&#8217; van Konstantínos Petros Kaváfis&nbsp;



Ik heb mijn ogen gesloten. Kreukvrij bij het plaats delict; het damhert sprong onthutst in het luchtledige. Halfslachtig hakkelend boven het asfalt, bedenk ik me een wereld buiten dit kader. Ik heb gezwegen zoals de hond thuis nog onder de tafel ligt, zoals de straatverlichting een misplaatste schaduw werpt.

Naar &#8216;Ik ben gegaan&#8217; van Konstantínos Petros Kaváfis&nbsp; Ik heb mijn ogen gesloten. Kreukvrijbij het plaats delict; het damhertsprong onthutst in het luchtledige.Halfslachtig hakkelend boven...

Hypermetropie

Naar &#8216;Poëzie&#8217; van Lieke Marsman



Ook vandaag is het weer alsof ik terug ben bij het zwembad waar ik mijn wijsvinger in doopte om zo de keramische tegels van de overkant aan te raken. Ergens draaft er een jong veulen  dit huis binnen, of het is de hink-stap-sprong vlak boven mijn borst, maar zo voelt het altijd een beetje als ik probeer te ontcijferen langs welke zijde ik mezelf nu weer deze dag in moet duwen. Misschien is er bij het uitdelen van de instructie terloops een te korte oogas tussendoor geglipt, had ik de bijwerkingen onder een vergrootglas moeten bekijken, het licht handmatig moeten breken. Poëzie lijkt me vandaag ineens wezenlijk anders dan de gedachte  per vinger een volledig lichaam in het chloor te dopen, te geloven dat het overkomelijk is.

Naar &#8216;Poëzie&#8217; van Lieke Marsman Ook vandaag is het weeralsof ik terug ben bij het zwembadwaar ik mijn wijsvinger in doopteom zo de keramische tegelsvan...

De laatste avond

Naar een titelloos gedicht (&#8216;De mooiste vogel&#8217;) van Hans Faverey 



De laatste avond ligt uitgesteld voor ons.  Het valt niet meer te ontkomen



dat we in herhaling zullen vallen,&nbsp; vallen. Zo viel ook deze dag



hetzelfde als honderd keer gisteren



raakte je verdwaald;



de weg niet willen weten, via vreemde straten huiswaarts.



Je hoofd in je handen, twee vertraagde vogels die neerdalen; vliegen



inruilen voor struikelen, al het blauw aanwijzen.&nbsp;



Deze droom is niet bestemd voor slaap, evenmin zul je nog schrikken als straks je elleboog van de tafel schiet.

Naar een titelloos gedicht (&#8216;De mooiste vogel&#8217;) van Hans Faverey De laatste avond ligt uitgesteld voor ons. Het valt niet meer te ontkomen dat we in...

De treurwilg

Naar ‘De appelboom’ van Wisława Szymborska



Op het pad naar haar huis, onder de bladeren van de treurwilg, wiens hoofd nu naar de aarde neigt,



die elke voetstap van de vorige onderscheidt, alles hoort, vooral de afwezigheid van geluid,



die de houten windgong zacht op en neer wiegt, een echo van een lang geklonken lied, 



die steeds meer op haar lijkt; de vervorming van de gestalte, de scheuren in de schors.



Je vroeg me waar het verschil zich dan verschool. Onder de grond misschien, waar ze zorgvuldig



de zaden toedekte, daarna naar boven hielp.&nbsp; Nu begrijp je dat er geen antwoord had gepast.



Dus steek je hand maar op, en begin maar vast met zwaaien.&nbsp; Willen blijven is ook een vorm van gaan.

Naar ‘De appelboom’ van Wisława Szymborska Op het pad naar haar huis, onder de bladerenvan de treurwilg, wiens hoofd nu naar de aarde neigt, die...

in de afwezigheid van zuurstof

gemiddeld vier tot vijf dagen staan we aan de grens van waar het zand zand blijft en het zand modder wordt het water slaat tegen onze enkels we verzilten in pekelzout spf vijftig we onderscheiden goed van slecht in twee luchtdichte woorden en bewegen ons de roodgeblokte weckpot in koel en donker worden we bewaard de tht-datum staat in watervaste stift op het glas geschreven elke ochtend reiken we met onze vingertoppen naar onze tenen spierpijn trekt door onze enzymen exercises to become more flexible within three weeks  uiteindelijk willen we allemaal wel een hand op onze kruin onze nek naar rechts draaien en iemand zien die knikt stellig vaststelt dat je langzaam maar zeker fermenteert dat er iets verandert

gemiddeld vier tot vijf dagen staan we aan de grensvan waar het zand zand blijft en het zand modder wordthet water slaat tegen onze enkels...

puinwaaier

verzamelde fragmenten over verzamelingen



je moeder staat onderaan de houten zoldertrap met haar armen uitgestrekt in de lucht. tegen de achterste muur van de kleine zolder staan verhuisdozen opgestapeld. met watervaste stift is op etiketten geschreven wat erin zit. ‘de kerstdozen, je moet de dozen met kerstversiering vinden&#8217;, zegt ze. 



een, twee, drie, vier verhuisdozen belandden in haar handen. de inhoud rammelt opstandig tegen het karton: kerstballen, jezuspoppetjes met bruut afgebroken ledematen, lampensnoeren die zo’n vaag licht geven dat je ze enkel in het donker kan zien, en zelfs dan alleen als je je handen eromheen houdt.



als je ’s nachts wakker schrikt uit een nachtmerrie – welke kun je niet meer voor de geest halen – en met je knuffels tegen je borst gedrukt naar de slaapkamer van je moeder loopt, zie je hoe ze aan haar bureau in gedempt licht alle hertenfoto’s uit natuurtijdschriften knipt.



‘wat doe je?’, vraag je slaperig en je wrijft in je ogen. misschien is dit tafereel toch nog een restverschijnsel uit je droom, zoals het ook even duurt voordat de pijn van een inenting wegebt. ‘ik werk aan iets oneindigs’, fluistert ze, en ze brengt je terug naar bed.



verzamelen is ‘het bijeenbrengen van gelijksoortige objecten’, volgens het synoniemenwoordenboek kun je het ook potten, ophalen, vergaderen, sparen, samenbrengen, zoeken, opstapelen, inzamelen, collecteren, scharen, garen, innemen, rapen, ophopen, vergaren, sprokkelen, oppotten, opsparen, accumuleren, compileren, opeenhopen, collectioneren, bijeenrapen, bijeenroepen, bijeenbrengen en bijeengaren noemen.&nbsp;



er bestaan grofweg drie categorieën: de pronker, de jager en degenen die bang zijn om te vergeten.&nbsp;jij valt onder de laatste groep. zorgvuldig werk je aan een opsomming waarvan je de punt telkens een komma, komma, komma uitstelt. &nbsp;



de negenjarige oscar schipper vertelt je in de volkskrantrubriek dit ben ik niet alleen dat hij bang is voor spookhuizen, maar ook dat het belangrijkste bezit uit zijn kamer zijn herinneringenplank is. ‘pak daar iets vanaf en ik vertel er een verhaal over. er ligt bijvoorbeeld een stukje van een tuinstoel van mijn opa en oma. daar is mijn moeder doorheen gezakt, want opa maakte ‘m altijd schoon met chloor.’&nbsp;



als je hard genoeg je best doet zal het verhaal zichzelf vertellen. je noemt het eerste woord en de rest volgt in memoblaadjes, boodschappenlijstjes van vreemden,&nbsp;kiezels in de vorm van hartjes, zweedse postzegels, blauwe schelpen, bruine schelpen, gedichten over treinen, gedichten over licht, kaarten met franse teksten, kaarten met illustraties van fiep westendorp, kaarten met foto’s van handen, kaarten met zwermen zwaluwen, kaarten met hertenkoppen.&nbsp;



in dr. nasrs wunderkammer legt dichter en acteur ramsey nasr uit dat hij een persoonlijke microkosmos aanlegt. er zijn geen zwarte gaten, maar wél superclusters die een draderig netwerk vormen van encyclopedieën, illustraties en opgezette dieren. ‘het is een manier om houvast te krijgen’, zegt hij terwijl hij met een schaar het volgende pakketje openritst.



die houvast is volgens klaas uit dit is de dag een pure noodzaak: het voelt alsof hij anders een stukje van zichzelf weggooit, onbedoeld kwijtraakt. ‘ik wil het vasthouden en omarmen, het geeft mij een gevoel van genegenheid.’&nbsp;



de twee uitgestrekt armen van je moeder, jouw armen om slap langs je lichaam in het huis dat met handen op de knieën bijkomt van de beving die door de muren trok. de dozen staan niet alleen op zolder, maar liggen als een puinwaaier door de woonkamer verspreid. 



van elke verzameling en de verzameling daarvoor maak je een foto. je print de foto’s op dik papier, snijdt ze op a6-formaat. op youtube zoek je een instructievideo waarmee je de pagina&#8217;s met een coptic stitch en linnen boekbindgaren aan elkaar kunt bevestigen, op zo’n manier dat het boekje precies in je jaszak past.

verzamelde fragmenten over verzamelingen je moeder staat onderaan de houten zoldertrap met haar armen uitgestrekt in de lucht. tegen de achterste muur van de kleine...

beste reizigers

er zal binnen afzienbare tijd&nbsp; een lichtgrijs gemêleerd schaduwvlak van om en nabij één vierkante meter &nbsp; op de stationstrap vallen. u past precies



als u zich tot opvouwmens verbastert vouw uw knieën op, sla uw linkerarm mechanisch over de rechter, klik uzelf vast volgens de veiligheidsvoorschriften



de vertraging zal oplopen de vertraging zal aflopen



er zal iets geels uw blikveld naderen er zal een punt aanbreken  waarop u min of meer een menigte bent

er zal binnen afzienbare tijd&nbsp;een lichtgrijs gemêleerd schaduwvlakvan om en nabij één vierkante meter &nbsp;op de stationstrap vallen. u past precies als u zich tot...

een lichtblauw haast onzichtbaar vliesje

plooit zich over ruimte tussen onze armen gespiegeld zitten we op eikenhouten eetkamerstoelen in de woonkamer van het huis splinters buigen zich naar de boog van onze ruggenwervels we gaan rechtop zitten we hebben onze handen voor onze ogen we hebben onze ogen dicht we steken onze rechterhand uit we raken elkaars handen aan we bewegen onze handen naar elkaars onderarmen bovenarmen we wachten we herinneren voorzichtig tikken we op elkaars schouders als we achterom kijken zien we onze jas aan de kapstok hangen we herkennen het we staan op alleen in de ruimte tussen ons in zijn we nog twee dezelfde mensen

plooit zich over ruimte tussen onze armen gespiegeld zitten we op eikenhouten eetkamerstoelen in de woonkamer van het huis splinters buigen zich naar de boog van...

in the sims 4 kun je ook gewoon op de pauzeknop klikken

zoals aan de rand van elk dorp ligt er&nbsp; aan de rand van het dorp een begraafplaats&nbsp; waar gepensioneerde mannen vrijwillig&nbsp; de dood uit de voegen krabben, water koken&nbsp; en over onkruid gieten, eigenlijk een soort crematie in ruil voor twee koppen koffie en vlaai



op de computer van de schoolbibliotheek zoek je  een opsomming van alle manieren waarop je een Sim kan vermoorden zonder op Magere Hein te wachten: laten zwemmen  en de trap weghalen, fruittaart bakken in de goedkoopste oven die je met Simoleons kan betalen (The Yum Cooker, used) 



niet lang daarna vindt je een koude merel op de glijbaan&nbsp; je weet inmiddels het verschil tussen begin en eind&nbsp; zoals je het verschil tussen links en rechts weet zonder het met viltstift op je hand te schrijven, toch&nbsp; forceer je jezelf ertussen: een spanwijdte&nbsp; van bijna één meter zevenendertig moet voldoen&nbsp;



voorzichtig pak je de merel op, blaast de veren droog ik ben het onkruid, zeg je, ik ben het onkruid&nbsp; als jij weer de vogel bent en&nbsp;



je fluistert: ctrl + shift + c je fluistert: testingcheats true je fluistert: death.toggle false

zoals aan de rand van elk dorp ligt er&nbsp;aan de rand van het dorp een begraafplaats&nbsp;waar gepensioneerde mannen vrijwillig&nbsp;de dood uit de voegen krabben, water...

how to use lucid dreaming for maximizing productivity

tot aan de schemer en terug tik de randen van de nacht aan doop alles wat je tegenkomt tot buutplek wie niet weg is is gezien is dit waarvan je droomde of een replica daarvan ben bereid voor het bewijs te betalen schaaf biljetten flinterdun als crêpepapier van het schors met een zesdelig zakmes plaats er waxinelichtjes achter de slaap valt dieper en dieper je kunt de bodem bijna zien identificeer een droomteken merk iets vreemds op veranderende luchtdruk je hoort niks meer adem diep in in in zwaluwen zwermen vlak over je huid laten schaafwonden achter voel het prikken onder water dit alles is nagenoeg gratis  noem het lucide spreek een teken af  hand omhoog hoeveel vingers steek ik op

tot aan de schemer en terug tik de randen van de nacht aandoop alles wat je tegenkomt tot buutplek wie niet weg is is gezienis...

wat je wil bewaren

I.



(de foto waarop je tussen de spelletjeskast en de muur zit ingeklemd)



(de foto waarop je kiezels toevoegt aan je stenenverzameling)



II.



achter de rug van iedere moeder ligt een fotoboek waarin je ouderlijk huis tot op het detail is vastgelegd. afgelopen zomer ging je voor het eerst terug naar de straat waar je bent opgegroeid. je was jong toen je verhuisde, herinneringen waren nog als melktanden: ze vallen uit en je kunt ze bewaren, maar ze zullen nooit meer op een natuurlijke wijze teruggroeien, nooit hun oorspronkelijke vorm aannemen.



soms denk je terug aan de jaren waarin je ervan overtuigd was dat er een spreeuw in de boiler woonde. steeds als je bijna in slaap viel, hoorde je het getik tegen de metalen binnenkant. toen je hem een langere periode niet meer had gehoord, heb je zelfs eens een bakje water en een sinaasappel voor de boiler neergezet. als je oma ziek was moest je haar ook fruit brengen, met name citrusvruchten waren gezond. nadat je later besefte dat spreeuwen niet op water en sinaasappels kunnen leven, werd je simpelweg bang dat het tikken de voorbode van een ontploffing zou zijn.



op de foto’s kun je zien dat de voordeur olijfgroen was en de vloer op kurk leek. de meeste straten zijn rechte lijnen met aan weerszijden woonhuizen, maar deze straat was cirkelvormig. langs de randen van de cirkel groeiden uitlopers, kriskras kronkelden de wortels het dorp in, op zoek naar het chloorwater waar je je a en b diploma haalde, de supermarkt die ’s ochtends naar kaiserbroodjes rook, de basisschool, de bibliotheek, en de ijssalon die in de loop der jaren driemaal van naam veranderde maar die iedereen steevast bolleton bleef noemen.



na het avondeten fietste je langs alle huizen waar kinderen woonden, om te vragen of ze buiten mochten spelen. soms fietste je zo hard rondjes dat er een kleine wervelwind ontstond, in het oog woonde het kind dat de laatste happen uit een bakje hopjesvla nam. je speelde buskruit tot de lantaarnpalen aangingen. nooit vroeg je je af of er nog ergens iemand verstopt zat.



de randen van de cirkel waren begroeid, dat weet je nog. de puberteit liep af, maar de baardgroei bleef. donkere krullen staken boven de ramen uit. in de knopen maakten vogels hun nest. na het scheren vond je soms gebroken eieren op de grond. voorzichtig rolde je ze in keukenpapier, om ze daarna in de vakjes van je letterkast te bewaren. de letterkast heb je nog, de eieren niet.



in de kantlijn van de cirkel stonden de huizen die je alleen bezocht als je kinderpostzegels verkocht, of met een plastic zak snoep ophaalde voor nuujjaor zeut. onder je matras legde je de opgehaalde mini-milkyways, voor als je niet kon slapen. je geloofde dat als de melkweg op zou eten er niets anders dan slaap zou zijn, jij niets anders dan een omhulsel waarin dromen zich vrij konden bewegen, botsend tegen de binnenkant van het lichaam dat groeide als je de hik had, of in elk geval: zolang je daarin geloofde.



III.



(de foto waarop je een lege voetbal uit de struik probeert te halen)



(de foto van de handen, vooral de handen vergeet je niet)

I. (de foto waarop je tussen de spelletjeskasten de muur zit ingeklemd) (de foto waarop je kiezels toevoegtaan je stenenverzameling) II. achter de rug van...

geef ons heden ons dagelijks brood

opa veegt zijn mes af aan de rand van zijn bord en vertelt hoe onze vader vroeg waarom ze alleen het Onze Vader uitspraken als er bezoek kwam eten 



we leggen de stilte zorgvuldig op elkaars tong smelten onze lach en slikken moeizaam



Jezus boven de deurpost van voorraadhok blaast het stof van zijn eigen schouders en huilt omdat niemand hem wil erven



(amen)

opa veegt zijn mes af aan de rand van zijn borden vertelt hoe onze vader vroegwaarom ze alleen het Onze Vader uitsprakenals er bezoek kwam...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Ella Meyvisch
Leonie Moreels